“Wat? Een Twizy?“

”Ja, een Renault Twizy”

“Ken ik niet. Wat is het?”

Dat heb ik al uitgelegd in een vorige blog, en ook waar we voor het eerst met een Twizy in aanraking kwamen. Dan nu het laatste verhaal: Hoe kom ik aan een Twizy? Dat was best een uitdaging.

Mijn vader en ik maakten een afspraak bij de garage bij Zwolle, waar een zwarte Twizy stond en reden erheen. Beiden maakten we een ritje. Om de beurt. Allebei waren we enthousiast en wilden hem meteen meenemen.

Na het papierwerk in orde gemaakte te hebben en de Twizy volledig opgeladen was, wilde mijn vader de Twizy naar huis rijden. Vanaf de garage was het ongeveer 80 kilometer naar huis. De Twizy zou ook 80 kilometer kunnen rijden met een volle accu. Ik reed voorop in de Jaguar die we toen hadden, met de navigatie op de ‘vermijd snelwegen’-stand. Mijn vader reed achter mij en het ging de hele tijd goed. Tot we vlak voor Arnhem waren.

Hij belde mij op en zei: “Max”

“Ja?”

“Hoever is het nog?”

“Nog ruim 25 kilometer“

“Oh, dat is jammer”, was zijn reactie.

“Want?”

“Nou, ik kan nog 4 kilometer rijden en de auto begint heel hard te steeds te piepen.”

Ik keek snel op Google of we ergens dichtbij zaten en ik zag een restaurant staan. Drie kilometer van waar we reden. Ik reed voorop en loodste ons zo snel mogelijk naar het restaurant. Tot ik een weggetje voorbij reed omdat ik achteruit keek of de Twizy nog de hoek om kwam. We moesten dus omkeren en een stukje terugrijden.

Bij het restaurant aangekomen, zetten we de auto’s op de parkeerplaats en liepen naar binnen. Het heette Grand Café Rutgers. Binnen vroegen we of ze buiten een stopcontact hebben. “Ja, bij de fietsenrekken, voor de elektrische fietsen.” We liepen weer naar buiten. Mijn vader stapte in de Twizy en startte. Er gebeurde niks. De accu was helemaal op. Met z’n tweeën duwden we de Twizy over de parkeerplaats en een heuveltje op richting de muur van het gebouw. Hij stond nu naast de fietsenstalling. De stekker ging in het stopcontact en we liepen het restaurant in. Honger hadden we niet echt. Maar het duurde wel even tot de Twizy opgeladen was, dus bestelden we toch maar wat te eten.

We aten en dronken wat en ik ging kijken hoever hij was opgeladen. Dat viel tegen. We hadden het broodje allebei al op en drinken hoefden we ook niet meer. Maar zonder iets te nuttigen kunnen we natuurlijk niet blijven zitten. We belden mijn tante op die daar vlakbij woont en zij kwam er direct aan.

Aangezien ze de Twizy zelf ook zo leuk vond, heeft zij hem naar haar huis gereden, ik in haar auto en mijn vader in onze Jaguar. De Twizy heeft bij haar overnacht en de volgende dag haalde ik hem op. De Twizy eindelijk bij zijn nieuwe thuis en wij hadden weer een nieuw verhaal meegemaakt.

Het leek mij leuk om op de Twizy mijn logo te hebben. Mijn vader heeft een tijdje later de stickers besteld en de auto beplakt.

Na een tijdje kwamen we er pas achter dat je manier van rijden erg van invloed is op de actieradius. Hoe rustiger je optrekt en rijdt, hoe hoger de actieradius. Dit was duidelijk iets wat mijn vader nog niet doorhad toen we de auto hierheen haalden. Misschien hadden we het dan wel in een keer gered, maar niet zo’n leuk avontuurtje.