Toen ik me voor het eerst ging verdiepen in wijn, kwam ik als eerst in aanraking met de Ahr streek. Ik werkte in die tijd in de bediening bij Restaurant Witlof (voorheen Restaurant de Schat) en schonk daar ook de wijnen. Jurgen en Rian, de eigenaren, waren (en zijn nog steeds) fan van Mayschoss Altenahr. Regelmatig reden zij die kant op om wijnen op te halen en de nieuwste wijnen te proeven.

Na een tijdje alle verhalen te hebben aangehoord, hun wijnen geschonken en veel geproefd te hebben, besloot ik om samen met mijn vader naar de Ahr te rijden in de zomer van 2017. We maakten er een wijntripje van en reden naar Cochem, door de Pfalz naar de Ahr en gingen ook naar Mayschoss. We namen overal wat wijnen mee.

De Ahr staat vooral bekend om zijn Spätburgunders. Spätburgunder is de Duitse naam voor Pinot Noir, die ontstaan is in de Franse Bourgogne (= Burgunder).

Afgelopen zomer ben ik met vrienden ook naar de Ahr gereden. Waar ik al gauw achter kwam, is dat ik in 2017 met mijn vader niet bij het wijnhuis Mayschoss Altenahr zelf was geweest, maar bij een van hun winkeltjes…

Het was half augustus toen ik met drie vrienden een wijntripje maakte. De eerste stop was Mayschoss Altenahr het oudste Winzergenossenschaft van de wereld. Jurgen had voor ons een proeverij geregeld bij het wijnhuis en we werden om twee uur ‘s middags ontvangen. De eerste vraag was: “Haben sie Zeit?”. Ja hoor, en toen begon het.

We liepen mee met Herr Stodden en hij liet als eerst de ruimte zien waar de flessen gebotteld en gelabeld werden. Hij liet zien hoe dit eerst met de hand gedaan werd, en nu automatisch. Vervolgens liepen we door naar de volgende ruimte. Hier was het stilte voor de storm: de ruimte waar de druiven worden gedropt werd al klaargemaakt. Het hele proces liet hij ons zien. We liepen door naar de ruimte waar de tanks staan. Het was een enorm grote en hoge hal. Er was in de afgelopen jaren een hal achter gebouwd, waarvan ze eerst de muren hadden neergezet, daarna met een grote hijskraan de tanks erin getakeld en toen pas het dak erop gezet.

Vanuit de grote hal gingen we naar de kelders. We kwamen terecht in een oude grot-achtige kelder met van die mooie oude bogen. De kelder, waarvan je de achterkant niet kon zien zo ver, stond vol met houten vaten (barriques) in verschillende maten. We liepen langs al deze vaten en kwamen bij de ‘schatkamer’. Dit was een ruimte in de kelder, tussen de houten vaten in, met een groot hek ervoor. Achter dit hek lagen allemaal exclusieve en bijzondere flessen wijn. We mochten even binnenkijken en kregen wat uitleg bij verschillende wijnen.

Hierna liepen we door en kwamen bij de plek waar ze de Sekt maken, de mousserende wijn, de bubbels. Er stonden grote rekken waarin de tweede vergisting op fles plaatsvond. De méthode traditionelle ofwel méthode Champagnoise.

In een volgende ruimte was een enorme zaal met stoelen, tafels, barretjes, alles erop en eraan. Hier werden wel een bruiloftsfeesten gehouden en proeverijen georganiseerd. Hierachter was nóg een kelder met een kleinere zaal. Zo vielen we van verbazing in verbazing over hoe groot het was. Er was plek voor zo’n 800 man in de kelders, als ik het me goed herinner.

Tijdens de rondleiding vertelde hij over hun bestverkopende wijn: de Blanc de Noir. Dit betekend wit van rood en houdt in dat van rode druiven witte wijn wordt gemaakt. Dit geeft een beetje een rozig kleurtje. Ook vertelde hij dat ze een Weißburgunder maken waarvan 10% houtlagering heeft gehad. Hierdoor behoudt het zijn fruitigheid, maar met een vol en romig mondgevoel. Hij vertelde ook over hun sterrensysteem. Op de etiketten staan een, twee of drie sterretjes, wat de kwaliteit aanduidt. Hierbij is drie sterren de beste kwaliteit.

De laatste kelder was een kleine knusse ruimte met een aantal fauteuils met een tafel in het midden waarop wijnglazen en flessen water al klaarstonden. Hier mochten we plaatsnemen. “Was möchten sie gerne probieren?”, was de vraag. Ehm… Ik bedacht de Blanc de Noir, de Weißburgunder en een Spätburgunder. Herr Stodden vulde dit wat aan: Dan beginnen we feestelijk met de Blanc de Noir Sekt (bubbel), daarna de normale Blanc de Noir en Weißburgunder. Dan gaan we naar rood en pakken we eerst twee verschillende Frühburgunders naast elkaar om te vergelijken. Een was namelijk houtgelagerd in grote barriques (twee sterren), en een was houtgelagerd in kleinere barriques (drie sterren). Na deze Frühburgunders doen we even een Trivée tussendoor, die volgens mij van Dornfelder en Regent gemaakt was. Daarna sloten we af met twee Spätburgunders, waarvan de een weer twee en de ander drie sterren had. Wat was dit een gave ervaring.

Maar… Toen we de wijnen allemaal aan het bespreken waren, schoot mij te binnen dat we bij Witlof altijd de Omega schonken in plaats van port. Ik vertelde dat ze bij Mayschoss ook een port-achtige wijn maakten. Herr Stodden verstond mijn Nederlandse verhaal en sprong op, om even later terug te komen met een geopende fles Omega. Dit was een hele lekkere afsluiter van de middag.

Op advies van Herr Stodden, zijn we ’s avonds gaan eten bij het Landgasthof van Steinheuers Restaurant “Zur Alten Post” (twee Michelinsterren). We kregen een enorm wijnboek met wijnen tussen de €35 en €10.500 per fles en we namen het vijfgangenmenu: Vooraf drie bereidingen van een visje. Het tussengerecht was met konijn en daarna twee kleine tomatensoepjes waarvan eentje koud. Het hoofdgerecht was een heerlijk mals stuk vlees van rund. We dronken een Weißburgunder en daarna een stevige Cabernet Sauvignon, beide uit de Ahr. Het dessert was een pruimendessert met besjes.

Voor de prijzen die ze vroegen voor de wijnen en het vijfgangenmenu, vond ik de kwaliteit wat tegenvallen. Verder was de bediening ook niet top, maar we hebben een topdag gehad.